این پنج بیت در تاریخ 22 بهمن ماه 1403 در یکی از شهر های اطراف تهران سرودم که جایگاه والای قلم را در فرهنگ و ادب نشان می‌دهد و آن را همچون تیغی در دست خردمندان توصیف می‌کند که اگر به دست نادان افتد، تباهی می‌آورد. قلم، نوری دانسته شده که بر صفحهٔ جهان , حقیقت را می‌نگارد و آیینه‌ای است که بازتاب‌دهندهٔ احساسات و افکار است. قدرت قلم به اندازهٔ شمشیر نافذ است، اما به جای نابودی، روشنگری می‌کند. جوهری که در قلم جریان دارد، همچون روحی است که به کلمات جان می‌بخشد و از طریق آن، اندیشه‌ها جاودانه می‌شوند.

در پایان، قلم را ابزاری می‌داند که می‌تواند نام و اندیشهٔ نویسنده را در طول تاریخ ماندگار کند، همان‌گونه که آثار بزرگان ادب و فرهنگ همچنان زنده‌اند.

چو تیغی است در دست دانایِ خَرد
که نادان چو گیرد، جهان را دَرَد

به دستِ خردمند، نوری است ناب
که بنویسد از عشق بر آبیِ آب

قلم آینه، حرفِ دل را بُوَد
به تیزیِ شمشیر، گویا بُوَد

به جوهر چو آغشته شد جانِ او
جهان را کند زنده از شانِ او

ز دستِ تو گر نقش بندد سخن
بماند به دوران چو نامِ کهن