چقدر به یک دستم را بگیر و کنار خودت نگه دار، نیاز داریم. چقدر به یک گلدان برای ریشه دوانیدن در دل خاک تا ببینیم از این بذر احساس که سالهاست در مشت قلبمان گره کرده ایم چه گیاهی قرار است بروید؟ که این بذر شمعدانی است یا بذر گل فراموشم نکن! چقدر به دو چشم که شده روزی یک بار بدون اینکه حواسمان باشد، نگاهمان کند. چقدر به یک کشیده شدن ملافه روی تن ساعت چهار صبح وقتی که در خواب عمیقیم. چقدر به یک تشر جانانه به وقت اشتباهات احمقانه. چقدر نیاز داریم به کسی تعلق داشته باشیم.

کاش مثل بنفشه های شفیعی جان ِ کدکنی روزی کسی ما را در جعبه کوچک چوبین خودش میکاشت و برای همیشه با خود به وطن آغوشش می سپرد و میشد با خود ببرد هرکجا که خواست...

جایی که وقتی عطر تربت آغشته به شبنم ِدم سحرِ گلدان مملو از بنفشه هایمان به مشاممان رسید با خود زمزمه کنیم: چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست بنفشه زار شود تربتم چو در گذرم...