اگر اهل نوشتن باشی، حتماً اسمش به گوشت خورده: مون‌بلان ۱۴۹، سلطان و پرچم دار خودنویس‌های رده لوکس. قلمی که فقط برای نوشتن ساخته نشده؛ برای تجربه‌کردن ساخته شده. همون لحظه‌ای که در دست می‌گیریش، وزنش، انحنای بدنه‌اش و درخشش طلای روی حلقه‌هاش ( البته در مدل های طلایی ) یه جور احترام خاص ازت می‌طلبه، مثل اینکه داری با یه اثر هنری روبه‌رو می‌شی، نه یه وسیله‌ی معمولی.

بدنه‌ی سیاه و براقش از رزین ساخته شده، همون ماده‌ای که فقط مون‌بلان اون‌طور خاص صیقلش می‌ده که نور رویش برق بزنه. سه حلقه‌ی طلایی براق روی دربش که الیته این ریزه کاری ها توی سری های مختلف تولیدش ممکنه متفاوت باشه و گیره طلایی‌اش (بازم میگم روی مدل های طلایی) با اون ستاره‌ی سفید کوچیک در بالای درب  همه‌چیز در این قلم فریاد می‌زنه: "من یه کلاس دیگه‌ام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
این ترکیب رنگ مشکی و طلایی یه حس کلاسیک و جاودانه داره، انگار از دهه‌ها پیش تا امروز، زمان هیچ‌وقت نتونسته روش غبار بندازه.

اما اون‌چیزی که مون‌بلان ۱۴۹ رو واقعاً زنده می‌کنه، نوک طلای هجده عیارش که انگار یه روح عجیبی درش هست و با ظرافت با روکش رودیم تزئین شده. وقتی باهاش می‌نویسی، صداش، تماس نرمش با کاغذ، و اون جریان پیوسته‌ی جوهر از مخزن جوهرش یه حس خاص می‌ده که نمی‌تونی با هیچ خودنویس دیگه‌ای اشتباه بگیری یا بگی شبیه فلان مدل هست !! انگار قلم خودش می‌دونه چه می‌خوای بگی و فقط همراهی‌ت می‌کنه. البته این ها حس من هست!

ممکنه حس شما متفاوت باشه

مون‌بلان ۱۴۹ برای خیلی‌ها فقط یه ابزار نوشتن نیست، یه نشونه‌ست؛ نشونه‌ی دقت، وقار و عشق به کیفیت. از سال ۱۹۲۴ که به دنیا اومده، بین نویسنده‌ها، مدیرها، و حتی هنرمندها یه جای ثابت روی میزهاشون داره. و شاید دلیلش فقط لوکس‌بودن یا قیمتش نباشه بلکه اون حس اطمینان و اعتمادیه که ازش ساطع می‌شه؛ مثل یه دوست قدیمی که هر بار کنارش می‌نشینی، یاد خودت می‌افتی.

نوشتن با ۱۴۹ یه جور مکالمه‌ی صادقانه‌ست؛ میان انسان و اندیشه. هر بار که درش رو باز می‌کنی، انگار در یه دنیای آرام و باشکوه رو باز می‌کنی. اگر اهل خودنویس باشی، می‌فهمی که بعضی قلم‌ها فقط برای نوشتن نیستند  برای «ماندن» ساخته شدن. و مون‌بلان ۱۴۹ دقیقاً از همون جنسه.