وقتی نوک قلم روی کاغذ می‌لغزد، چیزی فراتر از جوهر جریان پیدا می‌کند. گویی بخشی از انرژی درونی نویسنده، از نوک انگشتانش عبور می‌کند و در خطوطی از نور و معنا جاری می‌شود. نوشتن فقط ثبت واژه‌ها نیست؛ نوعی تبادل روحی است میان انسان و جهان. بعضی کلمات انگار از اعماق ناخودآگاه می‌آیند، جایی که احساس و اندیشه یکی می‌شوند و در سکوت کاغذ شکوفا می‌گردند.

گاهی خودت نمی‌دانی چرا یک جمله را نوشتی، اما همان جمله بعدها خواننده‌ای را تکان می‌دهد. شاید جوهر قلم حامل نوعی ارتعاش باشد؛ فرکانسی از حضور انسان در لحظه. چیزی که با تایپ کردن نمی‌آید، چون فشار انگشت روی دکمه‌ها با نفس دست‌خط فرق دارد. هر خم‌و‌راستای حرف، امضای احساسی است که در آن لحظه از تو ساطع می‌شود.

نوشتن مثل آینه‌ای‌ست که جهان در آن خودش را بازمی‌بیند، اما کمی تغییر یافته، انسانی‌تر. شاید به همین دلیل است که یک متن ساده، گاهی زندگی کسی را عوض می‌کند. نویسنده فقط می‌نویسد، اما خواننده آن را زندگی می‌کند. و در این میان، قلم نقش جادویی‌اش را بازی می‌کند؛ پلی میان درون و بیرون، میان اندیشه و جهان.